Son dous e simbolizan o alfa e o omega da nosa lingua: un neno que fala que dá xenio oílo e un señor que lle reñe á súa anciá nai porque non fixo o testamento en galego. E a min os dous anuncios deprímenme un pouco. Primeiro, porque os nenos e os vellos son a xente que máis emotividade e compaixón me espertan, e segundo: porque parecemos destinados a que a lingua produza eses mesmos sentimentos.
Con independencia de que o neno que de maior quere ser gardabosques nos pareza riquiño e repelente a partes iguais, e de que o do testamento nos dea ganas de botar un mármore por riba, quen queira pode sacar conclusións: 1) en Galiza só hai un neno que fale galego e 2) é a lingua que deberíamos levar para o nicho.
Entre eses dous momentos da vida hai iso, unha vida enteira. E ademais, no século XXI, que neno quere ser gardabosques?
Comentarios
Hemos bloqueado los comentarios de este contenido. Sólo se mostrarán los mensajes moderados hasta ahora, pero no se podrán redactar nuevos comentarios.
Consulta los casos en los que 20minutos.es restringirá la posibilidad de dejar comentarios